Kobuyanagi, "Japan" aan de Maas

  Passie, het draait allemaal om passie. Als die er eenmaal is dan komt de energie en de techniek vanzelf. Het lezen en vertalen van het document van Daihachi Oguchi (DO) is erg inspirerend en geeft veel helderheid met betrekking tot de mentaliteit, nodig om goed taiko te kunnen spelen. Goed wil niet perse zeggen "technisch vaardig", "bedreven".   Over de techniek van het spelen wordt door DO nauwelijks gesproken; de passie, de energie en overtuiging dat is waar het allemaal omdraait. Daihachi Oguchi sprak over " 気間理技 ", of " きまりわざ ", " kimariwaza ".  Ki-ma-ri-waza; een viertal principes, belangrijk om je in te bekwamen, voor een echt goede wadaiko speler.  1. 気: (spirit, mind, heart) betreft de mentale instelling. Er moet gespeeld worden met het hart, met passie en vol overgave. Er bestaat geen "houd je maar in", het is meer een "alles-of-niks" gebeuren.  2. 間: (time, pause, space): betreft het gevoel voor ruimte, v

 Gister, de 17e januari,  was ik te gast bij een rehearsal van Wadaiko Tokara. Interessant maar vooral leerzaam om dat eens mee te mogen maken. Voor diegenen die dat nog niet weten: Wadaiko Tokara is een taiko groep, die behoort tot de beste van de wereld. De leiding van de groep berust bij Art Lee, een leerling van Daihachi Oguchi (Even Googlen als je niet weet wie dát is.) Ik was 's-morgens naar de dojo gelopen, een wandelingetje van zo'n 3.5 km, waar ik opgepikt werd door Yukari Ichise, de vrouw van Art Lee, en zelf ook een getalenteerde taiko speler. Na ongeveer een half uurtje rijden waren we bij de training locatie.  Wadaiko Tokara bestond voor deze gelegenheid uit zes personen, drie mannen en drie vrouwen. De composities die men speelde waren voornamelijk geschreven door Art Lee. Men oefende voor een optreden op 11 februari aanstaande. Ik ga daar ook naartoe. 's-Morgens om 9 uur arriveerden we en begonnen we onmiddellijk met het uitladen van de taiko en alle andere m

Om tot een besluit te komen over wat ik verder wil met de taiko en de taikogroep, is het verstandig om een ideaal beeld te schetsen. Wat ik vooral leuk vind, is optreden. Mensen vermaken met een optreden en dat bij voorkeur met behulp van de taiko. De taiko moet altijd centraal staan, maar hoeft niet uitsluitend het enige middel te zijn om mee op te treden. Daarnaast schep ik er ook heel veel plezier in om workshops en les te geven. Hoewel lesgeven vaak meer tot frustratie lijdt dan een losse workshop. Het idee dat het spelen van taiko vooral leuk moet zijn, wil nog weleens stranden als het op het leren spelen aankomt. Een nadeel van de taiko is, dat het relatief makkelijk is om er geluid uit te krijgen. Je hoeft er immers alleen maar op te slaan. Leren spelen op een taiko is duidelijk een ander verhaal. Hier is, net als voor elk ander muziekinstrument, studie en doorzettingsvermogen nodig. En zonder die zelfstudie zal de ontwikkeling stranden en blijft men hangen op een bepaald niveau

Als je het even niet meer zo duidelijk ziet, dan is het vaak raadzaam om een pas op de plaats te maken en mentaal terug naar de oorsprong te gaan, vanwaar het allemaal begonnen is. Zoek de bron op en vraag je van daaruit af "waarom" en "hoe". De oorsprong van mijn passie voor het "trommelen " is duidelijk ontstaan op de basisschool  (toen nog lagere school). Daar begon het trommelen en het spelen in een groep. Het was "militaristisch" en er werd strak op de beat, in  marstempo, gespeeld. Er werden ook shows gelopen. Ik vond dat allemaal echt heerlijk om te doen. Ik voelde veel waardering van het publiek, van mijn leraren, en van mijn familie. Meestal werd tweemaal per week geoefend. Hierna ben ik nog snare drum (kleine trom heette dat toen) gaan spelen bij een harmonie orkest en pauken bij een klassiek orkest. Dat laatste speelde vanaf mijn middelbare school tot in mijn studententijd. Tot zover de "bron" van mijn passie voor ritme en tr

De eerste paar dagen in Japan ben ik vooral bezig met het wennen aan het tijdsverschil, de mensen, de cultuur; heimwee (ja, nu al), de eenzaamheid, geen Nederlands om me heen, en een wel heel klein appartement.   In de Netflix serie "Marco Polo" vraagt de vader aan Marco: "Weet je hoe ik alle ontberingen van het reizen heb overleeft?" Het blijft even stil...en dan antwoordt de vader "Door altijd te weten waar mijn thuis. Dat ik daar altijd naar kan terugkeren". Mooie, inspirerende woorden. Dat is precies wat ik aan het doen ben hier "mijn thuis" zoeken. Het betreft niet zo zeer mijn fysieke (t)huis, maar veel meer mijn mentale thuis, en dan speciaal gericht op mijn liefde voor de taiko.   In het verleden is het niet anders geweest en ik herken mezelf goed in wat ik voel. Het is lastig, dat zeker, als je niet kunt slapen en last krijgt van heimwee gevoelens. Niets lijkt dan nog te kloppen en een depressief gevoel loert. Ik laat het niet zover kome

Het was op 18 november, na bijna twee jaar repeteren en proberen; Weemoed, een performance voor didgeridoo, taiko, blokfluit, zang en dans. Met zijn drieën een voorstelling geven voor een beperkt aantal bekenden. Na afloop koffie met een stukje gebak.  Weemoed spreekt veel oudere mensen aan. Wie heeft dat niet af en toe: weemoedig denken we terug aan de dingen die we hadden, konden doen toen we jonger waren. Vervlogen tijden. De kroeg, de kinderen toen ze klein waren. Sporten, uitgaan, dansen,... Ik wilde dat de mensen geraakt zouden worden door "Weemoed" en dat is wonderwel gelukt. Het mooiste van ons optreden waren de welbedoelde stiltes. Stiltes, die gebruikt werden als kort meditatief moment en om van plaats te wisselen voor het volgende deel. We eindigden blijmoedig met een soort van bewustwording over alles wat nu nog mogelijk is. Op deze leeftijd, met deze levenservaringen zijn er nog zoveel leuke en blijde zaken te doen. Na afloop hebben we A5-jes uitgedeeld met de na